Admin
Dragi sunarodnici,
Dragi prijatelji koji kao ja živite između zemlje vaših predaka i zemlje u kojoj živite i radite, dozvolite mi da vas sve toplo pozdravim.
Stalo mi je da pozdravim i to što ste danas ovdje prisutni, čime ste pokazali svoju vezanost za našu zemlju i njene građane.
Vi, moji sunarodnici iz dijaspore ste živa spona između naše drage Crne Gore i svijeta,koja je oduvijek predstavljala neophodnu podršku u teškim trenucima.
Tužan sam što ne mogu biti sa vama danas na Cetinju, ali su ranije preuzete profesionalne obaveze onemogućile moj dolazak.
Ipak treba da znate da sam srcem i mislima prisutan i svima vam želim da zajedno provedete bratske i prijateljske trenutke.
Iako se ove godine možemo radovati jubileju desetogodišnjice od obnove nezavisnosti, poznajete sve poteškoće koje pogađaju našu zemlju i znate da su mnogi naši sugrađani u ponižavajućoj ekonomskoj situaciji.
Znam da svako od vas na ovaj ili na onaj način pruža podršku svojoj porodici, prijateljima, humanitarnim akcijama, i sve vam to služi na čast.
Zakon o statusu potomaka dinastije Petrović Njegoš, koji je donesen prije pet godina, nam je pružio priliku da pomognemo našim građanima i da učestvujemo u kulturnom životu zemlje kroz Fondaciju. Ali da, isto tako, promovišemo veliki projekat koji je upisan u naš Ustav,a koji podrazumijeva stvaranje ekološke države.
Više nego ikada sam uvjeren da je to jedini put koji treba slijediti kako bi Crna Gora mogla da zaštiti i valorizuje izuzetnu prirodu koju nam je Bog povjerio.
Ne radi se ovdje o političkom projektu koji bi nas mogao podijeliti, već o etičkom i ekonomskom projektu koji nas može ujediniti i omogućiti nam da poboljšamo kvalitet života svih naših sugrađana, ali i da učestvujemo u velikim svjetskim pokretima zaštite naše planete.
Sa takvim smo izazovom danas suočeni i na njega zajedno moraju odgovoriti oni koji žive u Crnoj Gori sa onima koji žive u inostranstvu.
NEKA BUDE ŠTO BITI NE MOŽE
Zelim vam uspješan forum, lijep boravak u Crnoj Gori i šaljem vam prijateljske pozdrave.
Princ Nikola Petrović Njegoš
Do: Svjetski Kongres Crnogorske Dijaspore
Poštovana Gospodo, dragi prijatelji i zemljaci,
Sa posebnim zadovoljstvom koristim ovu priliku da Vam na ovaj način i ovim putem u ime Crnogorske Zajednice iz Republike Makedonije, kao i u svoje lično ime, uputim sve čestitke i zahvalnost povodom održavanja Svjetskog Kongresa Crnogorske Dijaspore i da Vam poželim uspješan rad na opšto zadovoljstvo svih prisutnih.
Šta reći o samom Kongresu, sami naziv kome je naslovljen ovaj dopis govori dovoljno koji značaj ima ova manifestacija i koliki je njen značaj ne samo za nas iseljenike koji vodimo porijeklo iz naše matične države Crne Gore, već i za samu Crnu Goru kao nezavisnu, građansku i demokratsku državu.
Lično, mnogo mi je žao, iz više razloga, što ne mogu fizički prisustvovati ovoj izuzetno značajnoj manifestaciji, prvenstveno zato što me ista ispunjava radošću, osjećajem patrijotske uzvišenosti i srećom, jer je više nego očigledno da crnogorski iseljenici iz cijeloga svijeta ove naše planete, nisu zaboravili svoje korijene, da drže do svoga identiteta i da teže integracijama, toleranciji, harmonizaciji i poštovanju međuetničkih i međukonfesionalnih odnosa koje je uvjek njegovala i čuvala crnogorska tradicija.
Ovim odnosom i ovim porukama, naša dijaspora daje primjer svima pa i građanima Crne Gore da i oni treba da budu još više sploteni i jedinstveni po svim onim pitanjima koji su od vitalnog i esencijalnog značaja za našu matičnu državu, nezavisno od sopstvene ideologije i njihovih programa. Samo zajedništvo i ljubav daje napredak i samo tada kada iz opšteg dobra proizilazi pojedinačno (a ne obrnuto) je pravo dobro i isto donosi pravi napredak, blagostanje i opšto zadovoljstvo.
Nadam se i molim Svevišnjeg da ove vizionarske poruke koje upućuje ovaj Kongres odjeknu tako snažno i da dopru do svijesti svih nas, a posebno do svijesti generacija koje dolaze, čime bi se obijezbjedio kontinuitet svih onih vrijednosti koje donose bolji život, napredak i sreću.
Drugo, ispunjava me radošću i unutrašnjim zadovoljstvom, sto će se ova manifestacija održati u mojem rodnom gradu, gradu moje mladosti, u moje voljeno Cetinje, u tom duhovnom i kulturnom centru Crne Gore, kao sto će se i radni dio održati u Sali sadašnje Skupštine Prijestonice, a meni u sjećanju i rječi u zgradu “ Banovine “.
Posebno mi pričinjava zadoljstvo, što će veći dio kulturnog programa biti održan na Ljetnoj pozornici, koja je bez imalo patetike po samoj lokaciji posebna, ne samo što je ispod Orlovog Krša i gdje počiva rodonačelnik naše vladarske dinastije i zbog svega onoga sto je opkružuje a što predstavlja istoriju Crne Gore, već i po tome što u ovo doba godine nema ljepšeg mjesta za ovakve manifestacije i priredbe, jer ona ima jedan poseban miris, očaranost, ambijent, koji će zajedno sa izvodenjem navedenog programa od strane po mene elite crnogorske kulture, napraviti jedan posebno prijatan ugođaj za sve prisutne, što će vjerujem usloviti da zapamte to veče do kraja života.
Svjestan da sam već preopširan i da me nosi nostalgija u dužu priču, izvinjavam se i u isto vrijeme molim da mi još dozvolite da pozdravim sve izvodače navedenog programa a posebno moje prijatelje dva Slobodana, Gospodina Marunovića i Gospodina Kovačevića.
Na kraju mi kao Zajednica uzimamo učesće u radu, kako već rekoh ove posebne manifestacije, tako što će nasu Zajednicu predstavljati i zastupati sljedeći članovi naše zajednice:
- G-ca Danijela Nešovska – generalni sekretar EDCG;
- G-in Milorad Milanović – potpredsjednik;
- G-in Abaz Muratagić – član predsjednistva;
- G-in Bojan Lalić – član predsjednistva;
S ’ poštovanjem i Srećno !
CZRM
Predsjednik
Boris Popivoda
N.V.U
Savez Evropske Dijaspore Crne Gore
Poštovana Gospodo – dragi prijatelji,
Koristim priliku da Vam na ovaj način i ovim putem u ime Crnogorske zajednice u Republici Makedoniji, kao i u svoje lično ime, uputim sve čestitke povodom održavanje Vaše sjednice – Skupštine koja će se održati dana 17-og jula ove godine u Podgorici.
Upoznat za predloženim dnevnim redom za navedenu sjednicu, cijenim za potrebno da Vam poželim uspešan rad i da ista protekne na opšto zadovoljstvo svih prisutnih članova.
Mi kao zajednica uzimamo učesće u radu iste, tako sto će našu zajednicu pretstavljati i zastupati cijenjeni članovi nase zajednice:
- G-ca Daniela Nešovska;
- Milorad Milanović – potpredsjednik;
- Abaz Muratagić – član predsjedništva;
- Bojan Lalić – član predsjedništva;
Imajući u vidu značaj i ulogu koju ima i koju će imati ubuduće Savez Evropske Dijaspore Crne Gore, kao krovna, reprezentativna i zajednička organizacija svih naših zajednica, ovim putem i ovom prilikom potvrđujemo i nudimo otvorenu saradnju kako sa Savezom, tako i sa svim negovim članicama u granicama naših mogućnosti i potreba.
S’poštovanjem i Srećno !
CZRM
Predsjednik
Boris Popivoda
Obavještavamo članove naše zajednice da je povodom 10 to godišnice od Nezavisnosti Crne Gore izašla iz štampe monografija – “Crnogorci u R.M.” čiji autor je uvaženi član naše zajednice Gospodin Profesor Dr. Mile Mićunović, a čiji izdavač je naša zajednica.
Predsjedništvo u ime naše zajednice najsrdačnije se zahvaljuje autoru Gospodinu Mićunoviću za uloženi trud, koji je doprinijo da se realizuje jedan ovako značajan projekat za sve građane Republike Makedonije porijeklom iz Crne Gore.
koricata od knigata
Obavještavamo članove naše zajednice da je u toku priprema i realizacija još jednog proekta t.j. izdavanje i štampanje crnogorskog – makedonskog rečnika i obrnuto, čiji autor je Gospodin Remzo Skenderović, a nosioc realizacije naša zajednica.
U prilogu ovog obavještenja dostavljamo na uvid naslovnu stranu navedenog rečnika, kao i zahtjev za sponzortstvo do svih naših članova koji mogu i cjene da je potrebno podržati ovu aktivnost, kako bi se realizao ovaj po nama mnogo značajan i korisan proekt kako za našu zajednicu tako i za šire.
Koristimo priliku unaprijed da se zahvalimo Gospodinu Jovanu Mariću, koj je prihvatio da snosi troškove štampanja ovog rečnika, kao i svima onima koji odluće da učestvuju kao sponzori u ovom proektu.
Dogovor za donacija
Почитувани ,
Се надеваме дека ќе ја разберете нашата сегашна ситуација и положба како Заедница на црногорци на Р.Македонија , која не е во можност да егзистира како таква доколку не е помогната од спонзори и пријатели.
Па, затоа во име на истото Ве молиме да во рамките на Вашите можности ни помогнете да го оствариме овој значаен проект, кој се однесува на печатење и издавање на првиот македонско-црногорски речник, напишан од Г-дин Ремзо Скендерович.
Во прилог Ви ја праќаме насловната страница на речникот, додека по истото прашање дополнително ќе Ви биде пратен и договор.
Однапред Ви благодариме на разбирањето .
Со почит Претседател
ЗЦГМ-Скопје Борис Попивода
Ж-сметка : 250001000162455
Депонент Банка : Шпаркасе Банка
Pretstavnici Unije poslodavaca Crne Gore posjetili su našu zajednicu i tom prilikom razgovarano je po više tema na obostrano zadovoljstvo.
Poseban akcent imala je tema : Poddrška unapređenja poslovne saradnje privrednika Crne Gore i R.Makedonije.
Isto tako predloženo je i u toku je realizacije i potpisivanja dogovor o poslovno – tehnićkoj saradnji između naše zajednice i Unije poslodavaca.
gosti od crna gora
Kada krv nije voda
Đoko i Đokovi rođeni su na Čevu. Katunska nahija. Cetinje. Na onom Čevu za koje Njegoš, a njegova se ne poriče, jednom reče: “Čevo ravno, gnijezdo junačko.” Tu, na tom pograničnom komadu zemlje i istorije, narod se, više nego drugde, krvio sa Turcima. Spavalo se u tim ljutim krajevima sa jednim okom otvorenim. Ispod Kopitnik planine, po stranama čevskim, zaselio se zaselak Križev Do. Puca odatle, iz Đokove kuće, nedaleko od crkve, pogled na Papratni Do, Kute i, niže, Zaljuće.
Nema mira, 1730. je godina. Đoko, prezimena Damjanović, u obračunu ubija turskog agu, pa bežeći od nemira i osvete pakuje svojtu i put pod noge. Nije hteo u Zetu. Zamenio je Cetinje za Nikšić, Kopitnik za planinu Vojnik, pod kojom se pitomo širi Jasenovo Polje, jedno od jedanaest sela Lukovskog kola. Đoko i Spasoje Todorović prvi naseliše prostrane livade pod planinom. Otud, od njihovog dolaska, osta – Crnogorski Podi. Oženi se Đoko. Od sinova mu osta samo Šako, zvani Šain. Nije zaboravljeno, “zapisano” je u usmenom predanju čak i ovo, pa što da ne ne bude ispričano: Šain je imao poveću onu rabotu, pa ga prozvaše Šainkuraica.
Šako dobi sinove, ali mu samo jedan preteče i ostade u životu. Linija predačke krvi i porodičnog duha vazda se u ovim krajevima čuvala u imenima. Neraskidiva veza predaka i potomaka. Amanet porodice, bratstva i plemena. Loza! Šakov sin, tako, po ocu Šakovom, svom dedi, dobi ime – Đoko. No, nije Đoko dobio samo ime po dedi. Dobio je i prezime. On i svi potonji, do dana današnjeg, ko zna do kada – Đokovići. Đoko, Šakov, imao je četiri sina: Radojicu, Jova, Šćepana i Draga. Radojica dobi tri: Mirka, Milinka i Janka. Mirko je imao dva: Vukašina i Novaka. Novak tri: Radosava, Vladimira i Radonju.
Radonja! Sada i ovde. Godina je 2012. Oktobar mesec. Selo Jasenovo Polje. Sedim u pradedovskoj kući kod Novakovog sina, čiča Radonje od 85 leta. Pričamo o precima i potomcima sat nakon što je jedan drugi, šest decenija mlađi Đoković, poznat na Jelisejskim poljima koliko i na ovim, Jasenovim, posetio osveštanje Crkve Arhangela Mihaila, tu, na puškomet od nas, od zaseoka Kućištine.
Putovanje kroz krv i korene tu ne staje. Naprotiv. Radojica, deda Novakov i pradeda Radonjin, sa kojim, evo, pričam, bio je čovek – junak. Knjaz i, potom, kralj Nikola o njemu ovako piše: “A Kunu bi Hasan-agu lukovačka ljuta zlica, s Jasenovog Polja malog, savladao Radojica.” Opevao ga je i prota Risto Kovačević, koji je vodio svoje ljude u borbu na Grahovu 1840. godine. Borbu u kojoj je ubijeno čak devet Petrovića, među kojima Njegošev brat i brat knjaza Danila. Radojica je, razume se, učestvovao u bici.
Kovačević zbori: “Ama bješe junak u građane, od Lukova Đokov Radojica, a starinom od Čeva krvava, koji žudi okrijepit borca, pa poturi dovoljno fišeka, da bi više potukli Turaka. Tad Srbina krila pridođoše, džebane kad se prihvatiše, i u Turke zorno jurišaše.” Borio se Radojica i 1858. godine, u bici svih bitaka, najvećoj pobedi crnogorske vojske u 19. veku – bici na Grahovcu. Za pokazano, pre svega Radojičino, junaštvo, knjaz Danilo je Đokovićima dao barjak u nasledstvo, takozvani nasledni barjak. Logika tog vremena bila je jasna: junačke kuće zasluživale su da nose barjak pred ostalim junacima. Biljeg čojstva, junaštva i viteštva. Biljeg koji ostaje.
Taj isti barjak nosio je i Radojičin sin Mirko, koji je sa svojim sinovima, dobrovoljcima, Vukašinom i Novakom, učestvovao u napadu na Skadar 1912. godine. Dok je nosio zastavu, Mirka je u glavu pogodio turski metak, sindžirlija. Pao je na bojnom polju, od čega će ostati nepokretan. Osamnaestogodišnji sin Vukašin, videvši to, pritrčao je, zgrabio barjak, ostavio oca i pojurio na konačno odredište, brdo Bardanjol iznad Skadra. Lukovski bataljon, čiji je barjak poneo Vukašin, bio je prvi koji je zabo crnogorsku zastavu i zauzeo brdo. Vukašin Đoković nije dozvolio da zastava padne. Obraz porodice, plemena i naroda bio je preči.
Da gine za svoj narod, na Skadru, Vukašinov brat Novak stigao je iz Čikaga! Tamo daleko je 1905. godine, trbuhom za kruhom, pošao iz Krstatih Dola u Jasenovom Polju. Vraćao se dva puta iz Država Sjedinjenih u Crnu Goru: prvi put da se bori za Skadar i učestvuje u balkanskim ratovima, drugi put na Solunski front, u Prvi svetski rat!
Posle pohoda na Skadar, Novak se, preko okeana, vratio u rudarsko okno. U Čikago. Prošlo je nekoliko godina, gazda rudnika načuo je da se Novak sprema da ponovo otputuje na ratište, ovoga puta – na Solunski front. Đoković je bio šef smene. Prilazi mu vlasnik, Amerikanac, pa kaže: “Zar opet glavu u torbu stavljaš? Ne idi. Ne gini. Domovine nemaš gde hleba nemaš. Imaš posao i miran život. Stičeš novu domovinu. Razmisli.”
Novak ga sluša, pa kao iz topa:
“Gospodine, očigledno reč otadžbina ne vrednujemo na isti način. Moj život je stvoren za domovinu, da ga, kada zatreba, njoj poklonim. Ne odužujem joj se ni drugi put, jer je moj dug prema njoj zavetno beskrajan. Hramu slobode pripadam dobrovoljno!”
Vratio se Novak u zemlju, nakon toga na Solunski front, pa kući, u Jasenovo Polje. U Ameriku – nikada više. Jedan od retkih, dupli dobrovoljac. Čak iz daleke, tada predaleke Amerike, brodom, u koju njegov potomak i imenjak, ovaj Novak, tu, na puškomet od Radonje i autora ove istorije, stiže malim privatnim avionom za desetak sati udobnog leta.
Nije se tu zaustavio Novak, rudar i ratnik, najcenjeniji od svih Đokovića, još od vremena svog dede, grahovačkog junaka Radojice. Izabran je, kao častan i cenjen čovek, za sudiju porotnika okružnog suda u Nikšiću i, nešto kasnije, za prvog odbornika i predsednika partizanskog odbora ustanka 1941. godine iz Jasenovog Polja.
Te 1941, bežeći od Drugog rata, u Jasenovo Polje vraća se Neđeljko Đoković, sin Šćepanov i unuk Šakov, sa porodicom, koji je kao učesnik Bregalničke bitke u zaslugu dobio zemlju na Kosovu, selo Voćnjak kod Srbice, pa 1928. godine tamo i otišao. Neđeljko je imao pet sinova: Arsenija, Damjana, Milorada, Radojicu i Vladimira. Primili su ga najbliži, deca Neđeljkovog brata od strica Mirka, koga, rekosmo, metak pogodi u glavu na Skadru. Primiše braća Novak i Vukašin rođake zbegle sa Kosova.
Seća se toga Radonja, Novakov sin, sa kojim sedim u kući u koju je sa Kosova stigla Neđeljkova porodica. Priča mi Radonja:
“Kada su ih 1941. godine sa Kosova i Metohije proterali Šiptari, vratili su se u Jasenovo Polje. Kako je njihova porodična kuća u zaseoku Krstati Doli bila porušena i sagorela, došli su u našu, ovde u zaselak Kućištine. Tu su se skućili. Kod moga oca Novaka i njegovog rođenog brata Vukašina. Bili su kod strica, ali su dolazili i kod nas. Obilazili su i jedne i druge.”
Ostadoše Neđeljkovi pet godina u Jasenovom Polju, do oslobođenja i kraja rata. Vratili su se na Kosovo, gde Vladimir ostaje do 1951, kada prelazi u Zvečan, kod Kosovske Mitrovice, pošto se zaposlio u rudniku “Trepča”. Tu su mu rođena deca – Srđan, Goran i Jelena. Živeo je Vladimir sa decom, potom, na Kopaoniku sve do 1981. Godine, kada su se Đokovići preselili u Beograd jer je Vladimir, kao predstavnik firme “Tehnopromet” za Kosovo i Metohiju, od firme dobio stan.
Srđan se oženio Dijanom i dobio tri sina: Đorđa, Marka i Novaka.
Da, ovog Novaka, tu, na puškomet od Radonje, u Kućištinama, u Jasenovom Polju.
“Čika Radonja”, pitam ga, “čuo sam pa želim da proverim – da li je ovaj Novak dobio ime po vašem ocu Novaku, ratniku dobrovoljcu i rudaru iz Čikaga?”
“Ne znam ti ja o tome”, priča čiča, “ali ima logike, ima, ima. Neđeljko i njegov sin Vladimir zaista su voleli mog oca. Strašno su se slagali. Deda tenisera Novaka, Vladimir, naročito je bio vezan za moga oca Novaka. Zvao ga je striko. Verovatno da je dobio ime po mom ocu, jer je moj Novak bio jedan od najuglednijih Đokovića, veliki ratnik i dobar čovek. Bio je zapažen i po poštenju, i po ugledu, i po imenu. Uz to, u Đokovića, pre Novaka, koga danas svi na svetu znaju, postojao je samo jedan Novak – moj otac.”
“Ali da ti ja kažem nešto”, upada naglo Radonja, “nismo se mi Đokovići čuli samo otkad Novak igra.”
“Kako to mislite”, pitam ga.
“Moj stric Vukašin, onaj koji je nosio barjak na Skadru, imao je šestoro dece. Svi su završili fakultete, a poneki i dva! To su ti geni. Mi, Đokovići, bili smo oficiri, novinari, književnici, diplomate, privrednici i lekari.”
“Ipak”, kažem ja,” Novak je sada najpoznatiji, čiča Radonja. Da li ste ga danas prvi put videli uživo?”
“Jesam. Sad sam vidio Novaka prvi put. Jesam preko televizije, ali ovako nikada.”
“Pa jeste li ponosni”, pitam.
“To je ugled za svijet a ne za porodicu. Čoveče, ja svaku njegovu igru pratim. Nijednu ne propuštam.”
“Koja vam je najteže pala?”
“Kada je ono izgubio od onoga.”
“Od koga?”
“Od onoga”, odgovara Radonja.
“Od Federera ili Nadala”, pokušavam da doznam.
“Ne znam, pošteno da ti kažem, ali palo mi je teško. Ali je posle nadoknadio! Evo sada ovu poslednju igru u Kini je dobio.”
“Znate li što znači ritern, čika Radonja?”
“Molim”, viknu Radonja, koji slabo čuje.
“Ritern, znate li što znači?”, ponovih.
“Ne, bogami.”
“Gledajući ga, jeste li naučili pod stare dane pravila tenisa”, pitam.
“Ja ne znam kako se to sve zove, samo znam da mi je milo kad dobija. A kako se to sportski zove, ne bih ti to znao. Eto tako”, kaže čiča smejući se.
Ustajem da se pozdravimo. Dosta sam mučio starinu sa pitanjima o precima i potomcima, o krvi i korenima, o ratovima i bitkama. Dovoljno sam ga mučio tražeći da mi potvrdi podatke o Đokovićima do kojih sam od drugih došao. Pred vratima Radonja me iznenada uhvati za rukav i viknu: “Dođi u sobu da vidiš moje.” Pomalo zbunjen Radonjinim “da vidiš moje” , uđoh u spavaću sobu. Iznad kreveta pet fotografija identične veličine, četiri crnobele i jedna u boji.
Gledam u jednu, onu po sredini, i ne mogu da verujem. Zabezeknuto pitam:
“Čika Radonja, ko je ovo?”
“To je Novak, moj otac”, ponosno se smeši starina skidajući fotografiju sa zida.
“Pa on je isti Novak, teniser”, kažem, ne verujući očima svojim.
Ćutimo. Gledam fotografiju i mislim na zajedničkog pretka dva Novaka, Đoka Damjanovića, na Cetinje i Nikšić, na Čevo i Jasenovo Polje, na Grahovo i Grahovac, na Skadar i Solun, na Kosovo i Čikago, na Zvečane i Beograd. Kao nikada do sada shvatam činjenicu svih činjenica i tajnu svih tajni.
Sada mi je napokon jasan onaj ritern na meč loptu Rodžera Federera i preokret u polufinalu US opena, onih spasenih pet meč lopti Endija Mareja u finalu Šangaja, ona pobeda na Vimbldonu, ono prvo mesto na svetskoj listi najboljih. Sada mi je jasno sve.
O Novaku i Đokovićima. O precima i potomcima. O tradiciji i korenima. O prošlosti i budućnosti. O životu i ljudima.
Krv nije voda.
Poštovani članovi naše zajednice,
Obaveštavamo Vas da je i druga tužba podnesena od strane Toplifikacije AD Skopje u prvostepenom postapku od strane Osnovnog Suda Skopje 2 Skopje ПЛ1-ТС-1661/14 od 26.03.2015 godine zadužila našu zajednicu za određena stredstva koja će naknadno biti istaknuta. Po dostavljenoj žalbi do Apelacionog Suda ista je odbijena kao neosnovana I navedena presuda Osnovnog Suda Skopje 2 Skopje je potvrđena sa presudom ТСЖ-2694/15 од 15.04.2016 godine.
Ukupna sredtsva sa kojim se zadužuje naša zajednica su:
1.Glavni dug od 29.506,00 denara
2. Kamata po tuženim fakturama od nastupanja DPO do datuma isplate( iznosi po prvostepenoj presudi) zatezna kamata + referentna stopa na godišnoj nivo 19% = cirka 25.513,00 denara ili sve zajedno 55.019,00 denara.
3.Troškovi iz prvostepenog postupka iznose – 13.283,00 denara
4. Troškovi iz drugostepenog postupka iznosi 3.068,00 denara, ili sve ukupno 71.370,00 denara.
Ukoliko ne izmirimo navedena sredstva u rokovima dati u imenovanim presudama, tužitelj će podnijeti zahtjev za izvršenje ćime čemo naknadno biti zadužene za troškove izvršnog postupka.
Zbog iznesenog najućtivo Vas molimo da pomognete da riješimo ovaj problem, tako što bi Vi platili svoju članarinu za 2016 godinu t.j 600 denara za kalendarsku godinu (normalno ukoliko ste u mogućnosti da izdvoite ta sredstva i ukoliko već niste platili istu.)
U protivnoj ukoliko ne obezbedimo sredstva mi ćemo biti blokirani ćime bi naše dalje djelovanje faktićki prestalo.
S poštovanjem, ZCGM – Skopje
Коментари
Milorad Milanovic Kako je meni poznato. Mnogo godina unazad takva usluga od strane toplifikacije nije opste davana prema prostorijama u kojim je smestena zajednica. Potenciram godinama. Zato za ovako stanje treba da se locira i kokretna odgovornost. Koja kako e poznato lezi na licima koji su doveli do njega Isto tako i na onima kuji su u ime zajednice vodili ovaj postupak. Pred nadleznim sudom. Meni ovo lici na smisljen cin da se nanese steta zajednici. Od strane glasnih dobrocinetelja i vecitih licemera kad se radi o istini. Za dobrobit clanova a i svih koji vole i postuju Crnu Goru molim da se ovaj problem resi sto pre sa lociranjem pravih krivaca za nanesenu stetu zajednici.
